L'adieu - SKOŃCZONE

[treść ukryta przez autorkę, zresztą kto teraz będzie to czytał?]

aaaar. no to czekam żeby ujrzeć jak to życie się zmieniło. ; d

No, to jestem ciekawa, co dalej ^-^

szczerze... nie lubię tego typu języka...

ciekawe, ale prawdę mówiąc nie za bardzo przepadam za pisaniem w pierwszej osobie. czekam na kolejny rozdział :*:

Mrs White napisał:szczerze... nie lubię tego typu języka...

W sensie...?



Anyways, dziękuję za wszystkie pochwały i krytyki. Uwaga, sekunda szczerości z Joo: To miało być opowiadanie trzecioosobowe, ale mi nie wyszło.

[treść ukryta przez autorkę, zresztą kto teraz będzie to czytał?]

piszesz prostym językiem, jakbyś mówiła do koleżanki... wcinki w nawiasach, zwroty w stylu "w mig"... brak przemyśleń, haseł, zdań, które można by zapamiętać, albo się chociaż na nich zatrzymać.

może taki był zamysł, i może ktoś woli takie teksty nie mówię, że nie.

dla mnie jednak jest to zbyt płytkie, zwyczajne i kompletnie nie ciekawe. Nie zadajesz pytań nad którymi można się zastanowić. Jedynym jest ten nieznajomy koleś, który jednak pojawia się opleciony dziwnymi (w mojej ocenie) opisami tego co robisz, widzisz, myślisz. wybacz, ale czytając mam przed oczami dziewczynę z gumą do żucia rozmawiającą przez telefon do drugiej dziewczyny z gumą do żucia w swoich ustach. opisujesz zamiast opowiadać...

ale ja to ja... ja potrzebuje głębi w tekstach, a tutaj niestety tego nie widzę.

wybacz :*:

Nie no, spoko, nie powiedziałaś nic złego. :*:

Jednym się podoba, innym nie, kwestia gustu. Taki był, gwoli ścisłości, mój zamiar - chciałam, żeby czytelnik poczuł się jak ktoś bardzo bliski narratorce, taki intymny przyjaciel. Po prostu eksperymentuję z "prozą strumienia świadomości", która jest po prostu bełkotem niepoukładanych myśli zarejestrowanych prostu
z umysłu. Cały human. ^^

Miało być luzacko i niezbyt męcząco. Jeśli chodzi o mnie, to gdy czytam, chcę po prostu widzieć wszystko ot, tak, a nie doszukiwać się "co autor miał na myśli", bo zwykle autor miał na myśli coś kompletnie innego.

Mrs White napisał:szczerze... nie lubię tego typu języka...

Ja również.

Opowoaidanie podoba mi się, ale czegos mi tu brakuje tylko nie do konca wiem czego

Jak już mówiłam, jest to "proza strumienia świadomości". Pracuję nad nową odsłoną i mam nadzieję, że nie będzie już napisana "tego typu językiem".

Joo czytam właśnie "Senność" Wojciecha Kuchoka i to powinno Ci się spodobać. Nie wiem jak fabuła, ale styl w jakim on pisze. Coś jak Ty, tylko właśnie z tym wszystkim o czym mówiłam :leze!:

Widziałam zwiastun do filmu "Senność", nie spodobało mi się to.

oj Joo... FILM a KSIĄŻKA to różnica..

z resztą ja nie mówię o fabule tylko o stylu pisania jakim pisze mogłabyś się dużo nauczyć...

ale jak nie chcesz rad i uważasz ze ci one nie potrzebne to OK już nie będę się odzywać

:peace:

[treść ukryta przez autorkę, zresztą kto teraz będzie to czytał?]

Świetne! Nie moge się doczekać reszty :*:

Nooooo, wreszcie jakiś pozytyw! :*: Merci beaucoup! :*:

Nie Ma za co Lubię opowiadania o miłości, a wczoraj wygrzebałam u babci9 książkę na ten temat czyli "Tylko o Miłości" takie opowiadanie xD

Jak miło. Obiecuję, że nie będzie sztampowo, co akurat w moim przypadku jest łatwe do wykonania...

Francuz... :serduszka:

Oui, Francuz! :serduszka:

[treść ukryta przez autorkę, zresztą kto teraz będzie to czytał?]

[treść ukryta przez autorkę, zresztą kto teraz będzie to czytał?]

Najlepsze były wstawki o cmentarzu... :leze!:

Piękne Joo :* Tak to z cmentarzem było niezłe xD