Przeznaczenie czy dzieło przypadku?

Czy wierzycie w przeznaczenie, w to, że każdy nasz ruch jest gdzieś tam 'u góry' zapisany, czy raczej w dzieło przypadku, w zwykły zbieg okoliczności?

Eee... to bardzo dobre pytanie...
Sama nie wiem... Chyba wszystko dzieje się po coś... W przypadki raczej nie wierzę... może rzeczywiście przeznaczenie?

Ja uważam, że jest to ciąg przyczynowo-skutkowy.
Zrobisz coś lub nie zrobisz i masz tego efekt.
Wszystkim kierujemy my

Mnie coś ostatnio natchnęło na tego typu rozmyślania...

Szczerze mówiąc wierzę w przeznaczenie, wierzę, że dawno temu historia naszego życia z góry została opisana. Wierzę, że nic nie dzieję się bez przyczyny, że wszystko dzieje się "po coś". Myślę, że naprawdę na wiele rzeczy, które dzieją się w naszym życiu po prostu nie mamy wpływu. Musimy je zwyczajnie zaakceptować jak aktor, który nie ma wpływu na niektóre sceny w otrzymanym scenariuszu.

Kiedyś mama powiedziała mi słowa, których nigdy nie zapomnę: "Jeśli jest ci pisane jeździć konno, to pomimo różnych przeszkód będziesz jeździła".
Czuję, że ścieżka, która podążam jest tą odpowiednią. Nie zawsze jest łatwo, zdarzają się chwile, w których wątpię czy to właśnie powinnam robić. Ale te wątpliwości szybko mijają. Czuję, że podążam ścieżką mojego losu i to sprawia, że jestem szczęśliwa

Wybaczcie, mam dzisiaj taki jakiś dziwny nastrój

Kochana, jesli sprawia ci to przyjemnosc, to pisz, a ja bede czytac

Nie wybaczymy,bo nie mamy czego.Uwielbiam twoje refleksje,ja wypowiem się jutro,bo teraz muszę isć lulu

Może lepiej zostawię innym pole do popisu

No to ja sie rozpisze, ale bez polskich znakow xD

Rok temu obralam pewna droge i stapam po niej bardzo niepewnie. Wlasciwie to nie wyszlam nawet z "boksu". Brakuje mi "czegos" aby sie wybic, odbic i wyruszyc ta droga.
Nie wiem, czy to jest mi przeznaczone. Czuje to w sobie, w srodku, sprawia mi to radość, ale co jeśli po jakimś czasie okaze sie, ze to nie to, a na inne decyzje bedzie juz za późno?
Nie jest mi łatwo szczególnie, że ze strony bliskich nie widzę entuzjazmu ani wsparcia. A kiedys trafia sie na granice, kiedy samotnosc w dazeniu do celu przestaje inspirowac, a zaczyna przycinac skrzydla...

ja wierzę w przeznaczenie.

to naprawdę istnieje. Bo, skoro wiele razy nie mogę się zdecydować, którą drogę wybrać, ale muszę wybrać, to zawsze obieram tę właściwą. Oczywiście zdarzają się upadki, ale przecież najważniejsze,żeby się podnieść i kroczyć drogą, która jest nam zapisana.
Z przeznaczeniem nie da się walczyć.
Wiadomo,że trzeba temu przeznaczeniu pomóc. To normalne, bo nikt za nas nie przeżyje życia, nie podejmie decyzji. Dlatego tak ważne jest to,by robić to, co nam serce podpowiada. I niekoniecznie słuchać się 'starszych i bardziej doświadczonych'. Można się radzić,ale nie polegać tylko na ich radzie.
I nawet jeżeli zstąpisz z drogi przeznaczonej Tobie, to ona i tak zaprowadzi Cię do miejsca, w którym powinieneś być.


ale wierzę również w prawo karmy.

Wiadomo,że trzeba temu przeznaczeniu pomóc. To normalne, bo nikt za nas nie przeżyje życia, nie podejmie decyzji. Dlatego tak ważne jest to,by robić to, co nam serce podpowiada. I niekoniecznie słuchać się 'starszych i bardziej doświadczonych'. Można się radzić,ale nie polegać tylko na ich radzie.

Właśnie... Uważam, że jeśli kochamy to co robimy, jeśli przez to jesteśmy szczęśliwi i jeśli właśnie to podpowiedziało nam serce to to na pewno jest nam przeznaczone Trzeba przede wszystkim kierować się głosem serca.

addiek napisał:Ja uważam, że jest to ciąg przyczynowo-skutkowy.
Zrobisz coś lub nie zrobisz i masz tego efekt.
Wszystkim kierujemy my

ooo. otóż to addiek. w zupełności się z tobą zgadzam :]

Wszystko dzieje się po coś. Zaczyna się dla czegoś, kończy się przez coś. Decyzje, wybory to tylko pomoc w naszym codziennym życiu. Każdy kolor na niebie naszych marzeń jest już gdzieś tam wysoko zapisany. Może i mamy wpływ na niektóre ścieżki losu. Ale nie mamy wpływu na to, jakie one są. Mimo tego, że mówi się, iż jesteśmy odpowiedzialni za swoje życie, nie znaczy, że tak jest. Decydujemy o tylko o tym czy to życie ma być udane. Wydaję mi się, że nawet nie o tym jakie będzie, tylko czym będzie. A pomiędzy byciem a jakością jest gruba linia którą stanowią nasze wspomnienia, wybory a nawet miłości i osoby które stają na naszej drodze.

Ludzie są stworzeni po to, by działać według jakiś wskazówek które daje nam Bóg. I dokonują wyboru, między idealnym, spełnionym życiem a jedną wielką nicością, pochłaniającą ludzkość bez reszty.

Czasem wierze w sile wyzsza. Mam wrazenie ze po pasmie niepowodzen i przykrosci musi nastapic cos dobrego. Jesli nie jest sie zlym czlowiekem to nie moze on byc skazanym na cierpienie. Mam przynajmniej taka nadzieje...

Mam wrazenie ze po pasmie niepowodzen i przykrosci musi nastapic cos dobrego.

No jasne Nawet po największej burzy wcześniej czy później zza chmur wychodzi słońce

podobnie jak większość wierze w przeznaczenie, bo nic nie dzieje się bez przyczyny

a jak to jest ze snami? wierzycie w prorocze sny?
mi sie kilka razy sprawdziły, no i często miewam tzw deja vu

Heh.
Ja też xD
wyśniłam wynik remontu xD

a jaki był? xD

Kolor mi się nie podobał xD

hahah xD
ja może nie do końca wierzę w prorocze sny, ale na pewno w naprowadzające do jakiejś rzeczy ;]

np. śniły mi się kredki to naprowadzało mnie na malowanie.


hmm. to zły przykład. bo na drugi dzień dostałam pianino...

A może miałaś pomalować pianino kredkami?
Musisz sprawdzić wszystkie opcje xD

ja nie wierzę w przeznaczenie... może dlatego że jestem pesymistą...
każdy jest panem swojego losu...

A ja nie wiem co o tym myslec..

PatsyGirl napisał:No to ja sie rozpisze, ale bez polskich znakow xD

Rok temu obralam pewna droge i stapam po niej bardzo niepewnie. Wlasciwie to nie wyszlam nawet z "boksu". Brakuje mi "czegos" aby sie wybic, odbic i wyruszyc ta droga.
Nie wiem, czy to jest mi przeznaczone. Czuje to w sobie, w srodku, sprawia mi to radość, ale co jeśli po jakimś czasie okaze sie, ze to nie to, a na inne decyzje bedzie juz za późno?
Nie jest mi łatwo szczególnie, że ze strony bliskich nie widzę entuzjazmu ani wsparcia. A kiedys trafia sie na granice, kiedy samotnosc w dazeniu do celu przestaje inspirowac, a zaczyna przycinac skrzydla...

Ja też tak mam, ale właśnie to pytanie: co jeśli po jakimś czasie okaże się, że to nie to, a na inne decyzje będzie już za późno?' i to boli. Osobiście wierzę w przeznaczenie, ale w przypadki też

" a jeśli to nie to.. ?" taaa... ale na tym polega życie. loteria.
popełniamy błędy, uczymy się na nich, wyciągamy wnioski, podnosimy się po to.. żeby znów upaść. i od początku.
chora ruletka.
nie wierzę w przeznaczenie. sama sobie ścielę, a tak jak sobie pościelę, tak śpię .^^