Lekcje pisarstwa - lekcja 1 str 2 :D

Ja tylko chciałam powiedzieć, że pisałam swoimi słowami to co przeczytałam.



Pytanie 1 – O czym pisać?

- Minęły czasy wojen i takich większych sporów, społeczeństwo się zmieniło i już nie czuje tak mocnej potrzeby czytania o tym jak było kiedyś czy jak mogło być. Można by napisać coś o lustrujących się politykach, i ten temat byłby godny swoich czasów, aczkolwiek te tematy najlepiej zostawić doświadczonym wyjadaczom, którzy swoją kreatywną wyobraźnie dawno już wykorzystali i potrzebują realiów. Taka powieść musiałaby być wyjątkowa, porażać nie tylko tekstem, ale samą oprawą graficzną, a niestety dla początkującego pisarza i jego pierwszego wydanego dzieła jest to niezwykle trudne przedsięwzięcie.

- Należy więc pisać : najlepiej o sobie samym, o poglądach, o plotkach – bo one nigdy się nie znudzą, o innych. Nie należy przenosić uporczywie swoich opowiadań do wielkich miast, pisać o wielkich ludziach, idealnych ludziach. Ten temat zadowala snobów, a snobi nie często czytają. Dobrze jest połączyć w swojej historii różne grupy społeczne. Małe miasto - wielki człowiek, mała kłótnia – wielki problem. Przeciwieństwa i nieoczekiwane reakcje, wydarzenia, emocje to coś, co przyciąga czytelnika. W literaturze bowiem wszystko może stać się czymś wyjątkowym bądź utracić na pierwotnym znaczeniu. Każde miejsce może być wielkie, bądź małe i wszystko zależy jedynie od wyobraźni pisarza. Inność – szokuje. Inność – przyciąga. Inność – wyzwala również wyobraźnie czytelnika. Inność – pozwala na bycie oryginalnym.

- Idąc dalej myślą z poprzedniego punktu… Dzisiejsze czasy mówią wiecznie o nałogach – i nie powinniśmy się ich bać. Bulimia, anoreksja, alkoholizm, narkotyki czy ‘różne odmiany erotyzmu’, są następną pożądaną rzeczą. Czytelnicy w ten sposób mogą poczuć się lepiej, kiedy czytają o tragicznych skutkach problemów, które ich nie dotyczą. Inni czują się lepiej, bo czytają o czymś co sami przeżywają przez co buduje się w nich przekonanie mówiące ‘nie jestem jedyny z takimi problemami, jemu się udało mnie też musi!” <- o ile zakończenie jest korzystne. Dotykanie rzeczy zwyczajnych w niezwykły sposób zawsze bowiem będzie przyciągać i będzie podziwiane, a czytelnik po takich doświadczeniach widząc waszą następną książkę, zapewne ją kupi.

- Otoczenie pisarza jest zawsze potencjalną fabułą. Nawet pisząc zupełną fantasy, wkłada się w nią cechy, zachowania i gesty ludzkie. Nie należy się bać wiec pisania własnych przeżyć wplątanych w przeszłość, teraźniejszość czy przyszłość naszego bohatera – nikt bowiem nie musi wiedzieć, że piszecie o swoich doświadczeniach. Wszystko co nas otacza, spotyka można opisać, trzeba tylko dołożyć do tego pewną interesującą oprawę, coś dołożyć bądź odjąć. Warto szukać też dla prostych rzeczy, trudnych nazw, skomplikowanych opisów nad którymi czytelnik będzie musiał się zastanowić – wtedy zostaną one również w jego pamięci, jak i Ty jako ten, który wywarł na nim takie wrażenie. Należy postarać się opowiedzieć o danej rzeczy w sposób jeszcze niespotykany, a przynajmniej oryginalny, bowiem… „Nazywanie rzeczy po imieniu pomaga jedynie na krótko. Wszystko, co zostanie nazwane, także popada w zapomnienie, ponieważ każde słowo jutro będzie znów potrzebne dla kolejnej rzeczy. Wydarzenia, dla których wszystkim brakuje słów, popadną w zapomnienie najprędzej.” (Magdalen Tulli: Sny i kamienie)

- Współczesny pisarz powinien również bawić się grą słowną, wymyślać nowe określenia, nietypowe porównania i opisy (tzn. proza iberoamerykańska). Z realizmu zrobić fikcje, magie. Pisarzom często zarzuca się, że cierpią na brak wyobraźni korzystając w swoich dziełach jedynie z realiów panujących na świecie. Dlatego też, niech realizm będzie podstawą naszej powieści. Ubierzmy ją jednak w fikcje, mistycyzm. Nie bójmy się eksperymentować z własnymi wierzeniami czy przekonaniami. Stwórzmy swój własny świat, swoją wiarę, swoje przekonania, nawyki, upodobania i nazwijmy tą naszą fantazję - realizmem. Tak walczy się obecnie z konkurencją na tynku książkowym.

Pytanie 2 – Jak pisać?

- Przede wszystkim z radością! Nie należy się bać tego co ma się do przedstawienia, nadmiernie zastanawiać się nad sensem napisanych zdań – na to przyjdzie czas, kiedy skończymy daną scenę, rozdział czy odcinek. To nasze dzieło wiec możemy pisać o wszystkim i wszystko. Trzeba czerpać z pisania taką samą radość jak z czytania. Jeśli tak nie będzie, czytelnik również nie będzie zadowolony.

- Zaskoczenie, wielowątkowość, zawiłość fabuły, pytania bez oczywistych odpowiedzi – tak wyglądać powinno nasze dzieło. Należy dać czytelnikowi możliwość pogłówkowania, zamiast zasypywać go natychmiast odpowiedziami, będzie z tego zadowolony. Książkę czytamy by myśleć, to film ogląda się dla samego patrzenia (mówiąc prostolinijnie). Porzućmy jakiś wątek w samym jego środku, dla zupełnie innego, by czytelnik pytał się samego siebie „ale cholera co z tymi butami cioci Zosi?!”. Dajmy mu możliwość dopisania swojej wersji wydarzeń dotyczącej tych że butów i zaskoczmy go następnie kilka stron później tym, co naprawdę się z nimi stało.

- Po co skupiać się na jednym stylu pisania i pilnować się, by każde słowo, zdanie przez was napisane było poprawne z tą wybraną przez was formą? Czy nie lepiej stworzyć swój własny styl, który zacznie was cechować, przyniesie wam radość i pewną formę lekkiego pisania? Jeśli zaczniecie bawić się ze słowami, opisami i łączyć w całość wszystkie style pisarskie, które znacie, z pewnością wasze dzieło będzie można określić mianem – oryginalne. Wyjątkiem są oczywiście powieści dziejące się np. w średniowieczu gdzie trudno używać współczesnego słownictwa…. Aczkolwiek czy to nie byłby jakiś przełom, nowy pomysł? Czy to właśnie nie wyznaczałoby tej inności waszej historii?


A wiec wniosek płynący z tego wszystkiego można streścić w słowach – pisz tak, byś Ty odczuwał z tego radość. Zamieniaj się na miejsca ze swoim czytelnikiem i komentuje swoje pisanie, jakbyś nie był jego twórcą. Porzuć przesadny realizm, bo jest on śmiercią. Naprawdę żyje jedynie historia przez ciebie opisana. Realizm jest kruchy, przemija i rozkłada się jak ciało. Spraw więc, by Twoje opowiadanie, nie było niczym ludzkie ciało, które skazane jest z natury na zagładę. „zupełnie nic nie wiedzieliśmy o gniciu! Naprawdę! Nie wspomniano o tym ani razu. O tym, że ciało gnije. Że konsekwencją śmierci jest rozpad, rozkład, rozsypanie się ciała. (...) Zupełnie nie zdawaliśmy sobie sprawy z tego, że ciało służy do gnicia. Że zostało tak skonstruowane, żeby się łatwiej zutylizować.” (Krzysztof Varga Bildungsroman) Fikcja jest życiem, to ona da opowiadaniu nieśmiertelność. Dlatego pisząc nawet o najbardziej oczywistych rzeczach, spróbuj zrobić z nic coś niezwykłego. Przełam schematyczność. Zwykłej żabie dodaj ogon, a białej myszy dopisz płetwy jeśli tego wymaga Twoja historia… I nie bój się tego! Strach bowiem jak nic hamuje proces Twórczy nawet najzdolniejszych. „Z przesadną uwagą zatrzymywałem się nad każdym hieroglifem piasku, każdą znalezioną monetą, każdym źdźbłem trawy. Jakby w nadziei, że znaki te ułożą się w olśniewający wzór, według którego napiszę powieść o poznawaniu świata.”( Jerzy Pilch) Czy ten spacer nie wygląda urokliwie ubrany w szaty fikcji i fantazji autora?

Tak zupełnie na koniec: w pisaniu pomaga czytanie. Książki innych autorów budują nasza wyobraźnie. Wszystko już zostało opisane, użyto już wszystkich słow. Teraz można je jedynie łączyć tak, by powstawało z tego coś nowego. Zawsze można przeczytany przez nas wątek zmienić, poprawić i zrobić z niego coś swojego. Mowa tu nie o kopiowaniu, a inspiracji – tego żadne prawo wam nie zabroni.

Ćwiczenia:

Miało ich dzisiaj nie być. Ale podczas pisania tego wszystkiego coś mi wpadło. Chciałabym, abyście opisali jakąś prozaiczną rzecz, w niezwykły sposób. Używając metafor, porównań, zmieniając stereotypy itp. (text max. pół strony w Wordzie pisząc 12)

Wiązanie butów, mycie naczyń, mycie zębów, zakupy. <- Możecie sobie coś wybrać. Macie TYDZIEŃ! :leze!: Teksty proszę wysyłać pod adres: mrs.white@interia.pl

Dziękuję za uwagę, PRZEPRASZAM! :leze!:

Jeśli macie jakieś pytania, coś jest niejasne to słucham