The National Military Cementery - Ottawa

kurcze ja nie mam tego na tym kompie... ale to było dobre... :leze!:

ja i Patsy wydałyśmy album "The Muotex are comming to town!" :leze!: i stałyśmy się sławne... za Patsy uganiał się Jared oczywiście a ja niby byłam z Tim'em ale romansowałam z Jonem Bon Jovi :leze!: może Patsy to będzie miała na kompie swoim :leze!:

nie znasz mojej pani od historii. Kiedyś ja na Polsacie pokazywali w wiadomościach, bo chciała, żeby w naszej szkole był podział dla chłopaków i dziewczyn :leze!:

:leze!: mam nadzieję, że będzie to miała :leze!:

w sensie, że klasy oddzielne dla chłopaków i dziewczyn :leze!:

jedno to jest jakby zlepka artykułów z gazet a 2 komiks :leze!:

The Muotex :leze!: skąd wam sie wzieła taka genialna nazwa?

no to nieźle... u nas latały samolociki itp. a jak ona coś gadała to po prostu szok... wszyscy u niej spali... albo się pytali o czym ona pier***

a nam pozwalała ściągać i na klasówkach przepisywaliśmy wszystko z książek :leze!:

The Muotex właśnie od młotka... miałyśmy okres gdzie w kółko gadałyśmy "ale ze mnie młotek" i tak jakoś wyszło... nawet okładkę płyty mamy! :leze!:

:leze!: a gdzie dajecie koncerty?

ja z was czasami nie mogę...!:leze!: i cała rodzinka się dziwi że jak jestem na ST to płaczę ze śmiechu... :leze!:

na całym świecie... :leze!: Patsy się kąpie jak wróci to się dowiemy czy ma to u siebie czy nie...:leze!:

monia.... Ty nie wiesz jakie tam odchodziły teksty! :leze!: jest Gwiazdeczka w komiksie i superniania nawet... a na końcu jeżyk :leze!:

A kto jest waszym producentem? :leze!: może tim by się nadawał, w IS nieźle mu szło :leze!:

no to extra... :leze!:

nie nie... Tim się załamał że go już nie kocham :leze!:

przeglądam swój zbiór ebooków i wpadłam na książkę Bear Greg - Wieczność i fragment całkiem pasujący do naszego miejsca i strażnika :leze!:

"Na cmentarzu New Murchison Station było tylko trzydzieści grobów. Otaczały go łąki pełne wąskich strumieni, którymi spływała deszczówka. Wiał zimny wiatr, ale nawet on nie mógł zagłuszyć ich nieprzerwanego niskiego szeptu. Szeleściły źdźbła traw poruszane wiatrem. Wokół doliny, ponad szarymi chmurami srożyły się ośnieżone szczyty gór. Słońce, które było tylko o godzinę ponad Pasmem Dwu Kciuków na wschodzie, świeciło jasno, choć nie dawało ciepła. Pomimo wiatru Garry Lanier pocił się."

:leze!:

:leze!: :leze!: :leze!:

Poci się, bo nie wie, co jeszcze możemy wymyślić po tym rzucaniu bananami :leze!: biedak...

no to nasz strażnik od dzisiaj nazywa się Garry Lanier :leze!:

o ile nie zrezygnuje po tak ciepłym przyjęciu :leze!:

moja mama ogłosiła nas największymi wariatkami...:leze!:

oj tam od razu wariatkami my jesteśmy normalne... tylko... INACZEJ :leze!:

to samo jej powiedziałam...

no właśnie lepiej bym tego nie określiła