"Odwrócone Role" Odcinek 11 - ostatni str. 5!!

Odcinek 11 (ostatni) - Concentrating On More That Meets The Eye...

Dzień koncertu. Wielka chwila... Moment w którym raz na zawsze Jude ma pokazać Bill'owi jak mało znaczy... Czas mija szybko, nerwy są coraz większe. Jej dłonie się pocą, serce bije szybciej, jakby przyśpieszało dokładnie wtedy, kiedy Jude orientuje się, że za kilka godzin, minut, sekund Tom wyjdzie na scenę.

Zapach kończącego się lata dodaje im jednak skrzydeł. Jest ciepło i przyjemnie. Orzeźwiający wiatr delikatnie muska ich ciała, odprężając je zupełnie. Jednak tylko na chwilę.

Całus na pożegnanie, ciepły uśmiech, który ma mu dodać otuchy, siły... Uśmiech który ma mu powiedzieć, że w niego wierzy. Światła, muzyka, koniec. Fani gwiżdżą, skaczą i nadal klaszczą w dłonie. Wygrała.

Tom schodzi ze sceny i obejmuje ją mocno, szepcze coś do ucha tak cicho, że w odgłosach tłumu nawet ona ma problemy, by to usłyszeć. Ale będąc w jego ramionach uśmiecha się... Patrzy później kontem oka na na Bill'a... Tak, dzisiaj wygrała.

*~^^~*

Tyły wytwórni. Z jej ust przy każdym słowie wyłania się delikatna para przypominająca dym papierosa. Robi się ciemno i zimno. Jude spoczywa jednak w jego ramionach. Jest jej tak dobrze. Jakby potok wrzących od pragnienia wspomnień zalał ją całą w ułamku sekundy.

Jego usta niezdarnie przemierzają okolice jej szyi, dłonie ochoczo witają się z jej skóra schowaną pod ubraniem. Czują się wolne, spragnione i chciwe... Łapczywie chcą posiąść wszystko, natychmiast. Teraz, właśnie tutaj. Nie chcą czekać.

Dzisiaj całuje ją inaczej. Jakoś tak bardziej uparcie, mocniej... Zamknięte oczy Jude jakby chciały się podnieść, jednak rozkosz trzyma je kurczowo zamknięte. Błądzi więc dłonią w jego włosach. I znowu odczuwa pewną inność. Są jakby dłuższe, szorstkie i zupełnie bez ładu. Przerażenie.

Otwiera swoje oczy całą siłą umysłu i zamiera... „Bill?”

*~^^~*

Mroźny oddech listopadowego powietrza głaszcze zadziornie włosy Jude, które są w takim samym niełazie jak jej uczucia czy myśli. Idzie wolnym krokiem ulicami Toronto, ze spuszczoną głową i dłońmi głęboko osadzonymi w kieszeniach kurtki.

Mija sklepy, kawiarnie, wysokie wieżowce i stare kamienice. Jej nogi same wydają się prowadzić ją do miejsca, które nie jest jej znane. Z zachmurzonego nieba nad jej głową na raz zaczynają padać grube płatki śniegu, które w sekundzie przykrywają chodnik po którym stąpa.

Obdarte z liści drzewa witają jej postać zdenerwowanym łoskotem, który w taką pogodę napawa ją lekkim przerażeniem. To miejsce wygląda dziś inaczej. Ludzie, których mijała kiedyś tak często, dzisiaj nie przyszli. Stare dęby, klony i wierzby nucą jej pieśń, która dziwi ją bardziej od tej pory roku, w której nagle przyszło jej przebywać. Jednak idzie dalej, ufając temu, który ją prowadzi.

Rozlega się głos dzwoniącego telefonu. Odbiera i przykłada do ucha zasłaniając swoje drugie ucho, by lepiej słyszeć swojego rozmówcę. „Co? Tak... Zaraz będę... Nie, nic nie zauważył.”

Wzdycha głęboko i czuje jakby korzenie mijających drzew zaciskały się wokół jej szyi niczym pętle u samobójcy. Przyśpiesza kroku.

*~^^~*

Dom rodzinny. Z kuchni słychać szmery i urywane słowa, które dochodzą do jej uszu. Obok jej leży gitara, notes i ołówek. Jude wpatruje się tępo w cokolwiek, co znajduje się na linii jej wzroku.

I znowu ten przytłaczający dźwięk telefonu. Wstaje, podchodzi do swojej torebki, wyjmuje go i jednym ruchem wyłącza, by już jej nie niepokoił. Nie dzisiaj.

Zbiera ociężale swoje rzeczy z salonu i nie zmieniając tępa swoich ruchów idzie na górę. Zamyka drzwi swojego pokoju tak delikatnie, jakby obawiała się, że ktoś ją przyłapie na przebywaniu w miejscu, w jakim nie powinna być.

Siada na łóżku. Kładzie gitarę, notes i zagryza ołówek. (Próbowałam się zmienić / Próbowałam wszystkiego...) Pierwsze niewyraźne słowa malują się jednym ruchem na jakże znajomych jej oczom kartkach notesu. (Nie mogę uwierzyć, że już rano / Nie mogę uwierzyć, że pada..) Pisze chaotycznie, w pośpiechu z wewnętrzną obawą, że kolejny raz ktoś ją przyłapie.

*~^^~*

Kiedy otwiera swoje oczy widzi przed sobą Tom'a. Siedzi zaraz obok Kwest'a z posępną miną. Nie patrzy na nią. Słucha jej piosenki. (Powinnam Cię tutaj zostawić? / I odejść?) W jej oczach widać łzy, w jego żal.

Jude obejmuje się swoimi ramionami i śpiewa. (Nigdy nie chciałam marnować Twojego czasu / Ale to wydaje się być nieistotne...) Tom wygląda na coraz bardziej niespokojnego. Wstaje, patrzy na nią przez ułamek sekundy czekając na słowa, które jakoś go utwierdzą w swoich myślach. (Czasami nie pamiętam / Że to byliśmy my.)

I już go nie ma. Znika. Rozpływa się w powietrzu i przestaje istnieć.

*~^^~*

Kolejne święta. Choinka ozdobiona kolorowymi lampkami, które migoczą jak szalone w rytm kolędy „Cicha noc”. Śmiechy, żarty i ona. Jude siedzi skulona na schodach, opierając swój bok o zimną ścianę. Niemal tak martwą jak ona sama. Jej oczy przypominają jedną z tych osób, które odwiedza się na oddziałach zamkniętych, nieuleczalnie chorą, zmęczoną i znowu jak ta ściana, prawie martwą.

Dzwonek do drzwi. Jej źrenice powiększają się, a serce w nadziei bije mocniej. Ale to tylko moment. To tylko Kwest.

Nie Tom.

Nie Bill.

Kwest.

*~^^~*

Blask wiosennego słońca ciepłym szeptem budzi ją. Jude leży na kanapie, w swoim salonie. Do jej uszu dobiega znajomy męski głos. Jest zaspana i wyraźnie nie wie do końca gdzie się znajduje, ani co się dzieje. Rozgląda się ospale szukając jednak z rekordową szybkością źródła tego głosu. Telewizor.

Te same czy, jednak już ostrzej niż zwykle dopadają ją wprost z ekranu. Jego sylwetka jakby też się zmieniła. Jest chudszy, i na pierwszy rzut oka Jude dostrzega, tą niewiarygodną złość targającą nawet najmniejszą częścią jego ciała.

Już wie. Jego oczy znowu mówią jedynie o nienawiści.

Wrócił. Wrócił skąd przybył i nic już nie ma znaczenia.

Szybkim ruchem ręki wyłącza telewizor, rzuca wściekle pilot na blat stolika i chowa swoją twarz w poduszce. Kurczy swoje nogi tak bardzo, że kolana dotykają jej brody. Zawiodła. Zraniła. Zniszczyła...

*~^^~*

Jude idzie przez hol wytwórni i mija ludzi, którzy wciąż zachwycają się minionym sylwestrem. Jest ubrana w ciemne jeansy i luźną bluzkę, która niesfornie opada na jej biodra. Staje przed studiem i widzi go.

Rozmawia z Kwest'em. Uśmiecha się fałszywie. Odnajduje ją swoim wzrokiem, jakby wewnętrznie kierowany, a ona w tym samym momencie wchodzi do środka, by nie dostrzegł, że się mu przyglądała.

Siada przy konsoli. Wykonuje te same ruchy, co zawsze przed nagrywaniem jego piosenek Naciska te same guziki, przesuwa te same suwaki. Nie zna jednak melodii która dochodzi do jej uszu. To coś nowego. Wrogiego... Tom zaczyna śpiewać. (Zaczęliśmy dobrze / Ale wszystko zniszczyłaś / Boże, co się dzieje w Twojej głowie!) Patrzy na nią. Jego oczy przypominają wyrazem kostki lodu. Świecą się, mają ten sam urok, tylko przy dotknięciu, czujesz chłód. (Wiec, pogodziłem się z tym, to koniec, jesteśmy martwi...) Tak jak jego spojrzenie.

Jude spuszcza głowę. Zamyka oczy, jednak po jej policzkach mimowolnie spływają łzy. Wiją się i krzyczą. Krzyczą głośniej od niego. Nie dają się jednak usłyszeć. Mówią szyfrem. Rewanż? (Zawiodłaś już wcześniej / A ja wciąż wracałem po więcej... )

Podnosi głowę z nadzieją, że zobaczy coś innego. Jednak chłód, złość, żal i nienawiść nadal krzyczą w jej stronę. (Tak, odchodzę, to chyba oczywiste / Wiec zmyj z siebie to głupie spojrzenie!)

Wstaje, chwyta kurtkę, torebkę telefon. To koniec? (To wszystko przez Ciebie/ Nigdy więcej!) Tak.

To koniec.

*~^^~*

Trzask frontowych drzwi. Jude podnosi się z kanapy i nieśmiało spogląda w ich stronę. Obserwuje, jak Sadie ściąga z siebie płaszcz, szalik i buty. Spogląda na nią i uśmiech znika, a Jude znowu przykłada twarz do poduszki i zamyka oczy żegnając się z widokiem tych ścian, które zna od dzieciństwa. Usypia.


Budzi się nerwowo strącając ręką notes leżący jeszcze chwilę temu na stoliku. Jest przerażona i kompletnie zdezorientowana. Dotyka swojej twarzy i czuje łzy, które niczym meduzy rozciągnęły swoje płaszcze na jej policzkach. Przybliża swoje dłonie do twarzy i zauważa znajomą pościel.

Zapomina w momencie o łzach i rozgląda się po pokoju. Te same ściany, ta sama komoda, szafa, drzwi i okno... Okno..

Spogląda w nie wnikliwie i dostrzega, że nadal jest koniec lata. Liście dębu rosnącego za oknem nadal są jedynie blado zielone... A u jej boku spoczywa on. Spokojny. Uśmiechnięty mimo że pogrążony w głębokim śnie.

Na fotelu dostrzega swoje ubranie. To, które miała na sobie tego dnia, kiedy nagrywali „The Kill”. Siedzi nieruchomo przez moment i próbuje dość do tego, co się stało. Do tego, co było tak realne. Podnosi leżący na dywanie notes Tom'a z cytatami, który dał jej na początku ich znajomości. Jest otwarty, więc zgodnie z jego wskazówkami czyta, pierwsze co widzą jej oczy...