"Potęga wieczności" by White odcinek 15 str 12

Poczuła na swojej twarzy pierwsze promienie słońca, które nieśmiało przedarły się najpierw przez zasłony okienne, a później przez delikatny materiał baldachimu. Wiatr nieśmiało krążył po zakamarkach pokoju przynosząc ze sobą zapach lilii rosnących w dworskim ogrodzie. Wciąż nie otwierając oczu myślała o tym, co się stało minionej nocy. Dla niektórych mogłoby to się wydawać zbyt szybko, ale ona wiedziała, że to, co zrobiła było słuszne. Posłuchała głosu swojego serca. To nie przypadek skierował go tamtego wieczoru do jej domu. Takie było ich przeznaczenie, któremu w całości się oddali. W jego ramionach czuła się tak bezpiecznie. Tak jakby nic ani nikt nie mógł jej zagrozić. Mogłaby tak leżeć wiekami jednak coś jej przeszkodziło. Istral najwidoczniej znudzony jedynie oglądaniem swojej wybranki myśląc, że śpi postanowił ją obudzić. Delikatnie, jak najcieńszą porcelanę pogładził ją po policzku. Mimo wszystkiego, co się stało nadal była dla niego kimś nazbyt kruchym dla dzikości jaka w nim drzemała. Podczas tych najpiękniejszych godzin jakie spędziła w jego ramionach on wciąż musiał uważać, by przez przypadek nie zrobić jej krzywdy. Był silniejszy od niej przez wampirzą krew jaka w nim drzemała. Ta moc była znacznie mniejsza, z każdą chwilą z którą gdzieś na świcie, może nawet kilka kilometrów od ich sypialni umierał kolejny jego „brat”. Krew w jej ciele coraz mniej działała na jego zmysły, oczy które na nią patrzyły nie były już tak szaleńczo dzikie. Istral wiedział jednak, że jego nieśmiertelność ponad wszystko chronić będzie nawet najmniejsze oznaki jego podwójnego życia. Życia jako wampir. Dlatego też dla Layli było jeszcze o wiele za wcześnie, by mogła być prawdziwie spokojna o swoje życie. Jego podwojona nieśmiertelność chroniła jej osobę przed wszystkim i wszystkimi oprócz jego samego. W tym momencie był jej jedynym, ale jakże poważnym zagrożeniem. Nie mógł uwierzyć, że tak czysta i piękna osoba pokochała go takim jakim jest. Bez pytań, wyrzutów czy uporczywej chęci zmiany tego, co zmienić nie można.

– Chyba nie masz zamiaru przespać tak całej wieczności? – Momentalnie otworzyła oczy, z których można było wyczytać jak bardzo jest szczęśliwa. Jego dotyk sprawiał, że czuła dreszcze na całym swoim ciele. Spojrzała na niego w taki sposób, że jego serce zabiło mocniej.
– Jeśli z tobą to mogę nawet i dłużej. - Ich usta złączył łagodny pocałunek. Z czasem jednak stawał się coraz bardziej przepełniony pożądaniem. Czuli jakby to był ich sens istnienia – bycie razem.

W pewnej chwili Istral opuścił jej usta i zajął się szyją. Subtelnie muskał jej skórę swoimi wargami. Starając się nie myśleć o niczym jak tylko czystej miłości. Wiedział, że tylko ona jest wstanie ocalić ją od losu jaki sam go niszczył. Do wczoraj. Dzisiaj czuł jakby wszystko zaczynało się dla nich, dla niego na nowo. Istniały rzeczy, z którymi musieli się rozprawić dla własnego spokoju, ale to mogło poczekać kilka chwil, biorąc pod uwagę tą nieskazitelną wieczność przed nimi. Z dala od krwiopijczych istot, które mogłyby narazić jej życie na torturę. Tylko doba… Doba i już żaden, nigdy więcej jej nie zagrozi. Oprócz jego…

– Czy mógłbyś przestać? Chyba nie chcesz abym swoim śmiechem obudziła cały dom? – powiedziała to po czym zacisnęła usta, aby nie wydobyć z nich nawet najcichszego dźwięku.

Rozbawianie jej sprawiało mu nie lada przyjemność. Kochał patrzeć na jej roześmianą twarz. Swoją pamięcią wracał zawsze do czasu kiedy Celestine właśnie tak uśmiechała się na jego widok. Czy to była z jego strony jakaś zdrada tej kobiety, która leżała w jego ramionach? Względem tego anioła, który swym blaskiem i mocą odciął z jego pleców czarne skrzydła? Czy dusza jego przeszłości w ciele Layli to było wystarczające usprawiedliwienie jego odruchów nad którymi wcale nie panował…?

- Cały dom? Nie. Swoim śmiechem jak dla mnie możesz obudzić cały świat. – Chciał znowu zatopić się w jej szyi, ale poczuł jej opór. Położyła mu rękę na torsie. Jego pierwsze myśli jakie przyszły mu do głowy poraziły go. Przez ułamek sekundy analizował w którym momencie mógł popełnić błąd. Co sprawiło, że zaczęła się bać? Jej serce jednak było spokojne, jak jeszcze chwile temu. Istral podniósł w końcu swój wzrok rozumiejąc, że tylko się droczy… - Pani Daves, czy pani opiera się mojemu urokowi? – powiedział z nutką przekory w głosie. Po czym spojrzał jej głęboko w oczy.

Nie wiedział jak zareaguje na jego słowa. Wszystko stało się tak szybko, że nawet nie porozmawiał z nią o swojej nieśmiertelności tak jak powinien. Był pewien, że w jej osobistym mniemaniu już jest jedną z nich. Chciałby, by wszystko było tak proste, jak wypowiedzenie kilku słów, tej prawdy skrywanej w sercu i po wszystkim. Na zawsze razem… Tak wiele mogło się zmienić. Decydowanie o takich rzeczach byłoby nieodpowiedzialne. Nawet jeśli są sobie przeznaczeni, ona tylko w połowie jest w tym momencie jedną z nich. Dla każdego z jego rodziny ten stan w jakim była, był już praktycznie pewnym. Nie dla niego. Nie, kiedy okoliczności w jakich się spotkali są tak trudne, kiedy towarzyszył temu pośpiech. Nie chciał o tym myśleć. O egoizmie w jego zachowaniu, ani konsekwencjach. Jeszcze nic nie jest powiedziane. Jeszcze mają dużo czasu by zdecydować.

- Pani Daves? Jak to pani Daves? – odparła zaskoczona i podniosła się opierając na łokciach.

Nie było w niej tak wiele pesymistycznych myśli. Layla tak jak sądził Istral czuła się już częścią jego przyszłości, czuła się nawet jak ten stracony kawałek przeszłości w której był jeszcze szczęśliwy. Dla niej samej nie było mowy o błędzie. Była pewna, że właśnie tutaj powinna się znaleźć, że te wszystkie lata jej życia miały doprowadzić ją do tych ramion. On nie panował już nad swoim drżącym ze zdenerwowania ciałem, ujął delikatnie jej rękę. Bił się przez chwilę, która dla niej była wręcz niezauważalna ze swoimi myślami i uczuciami. Nie był pewien czy powinien właśnie teraz powiedzieć jej prawdę. Czy ta dziewczyna o oczach zieleni jakiej nigdy wcześniej nie udało mu się dostrzec zrozumie jego intencje? Ten powód dla którego pragnie dla niej, ale też dla siebie całkowitej pewności? Nie umiał ocenić czy będzie wstanie nie zranić jej prawdą o tym, co może nastąpić. Nie znał jej na tyle i ta świadomość uderzyła go momentalnie. Mogła mieć duszę jego Celestine, ale minęło tak wiele czasu. Przeszło przez to już nie jedno pokolenie ludzkich istot, niemal wszystko się zmieniło na czele z nim samym. Czy może ufać tej ślepej miłości, że uczucia wciąż są stałe i nigdy, nawet na moment nie zaczęły wątpić? I co jeśli prawda którą dla niej miał przekreśliłaby wszystko? Co jeśli to miałoby oznaczać całkowity koniec, mógłby dać jej tak po prostu odejść? W złości i żalu, które nijak miałyby się do prawdy? Mogłaby uciec od niego i już nigdy nie dać się do siebie zbliżyć. Mógł jej jednak dać wybór. Trochę czasu na podjęcie decyzji, rozprawienie się z przeszłością. Ale czy to w ogóle miało jakikolwiek sens? Tak wiele niewiadomych i tylko jedno jedyne uczucie którego był pewien. Ból w jej oczach by go zabił. Nie mógł do tego dopuścić dlatego decyzja była jednoznaczna. Prawda musiała poczekać. Być może po to tylko, by nigdy nie została w pełni usłyszana… Wbrew pozorom to, co chciał jej powiedzieć, nawet w najmniejszym stopniu nie było kłamstwem. Jednak oboje składali się z dwóch różnych istot i nigdy nie mogli mieć pewności czy aby na pewno mówią one jednym głosem, czują jednym sercem…

- Daves to moje nazwisko. Chciałbym cię o coś zapytać. To dla mnie bardzo ważne. To co wydarzyło się wczoraj, ten cały wieczór pełen uczuć, myśli i zdarzeń… Był szczególny. Był początkiem mojego nowego życia. Czuję się trochę, jakbym dostał nową, czystą kartę, którą mogę na nowo zapisać. Nowymi wspomnieniami… I chciałbym to zacząć z Tobą - wziął głęboki oddech i jednym tchem niemal bezdźwięcznie zapytał. – Czy zostaniesz moją żoną?

Serce waliło mu jak oszalałe. Nie był pewien, co zaraz usłyszy, a odpowiedź mogła być, albo najgorszym ciosem, albo sprawić, że będzie to najlepszy dzień w jego życiu dając mu nadzieję, że to nie był jedynie piękny sen, ani sposób na unicestwienie wampirów. Jej „tak” oznaczałoby, że daje im czas, może nawet w rezultacie cała wieczność… Ona sama nie mogła uwierzyć w to, co się właśnie działo. Otworzyła lekko usta ze zdumienia. Utkwiła wzrok w ręcznie robionej serwetce, a przez jej głowę przebiegało miliony myśli.

- Co powiedziałeś?
- Możesz na mnie spojrzeć? Nie każ mi czekać na ciebie kolejny raz. Nie wytrzymam tego…

Jego emocje wzięły nad nim górę. Layla nie zdążyła nawet zaczerpnąć świeżego powietrza do swoich płuc, podczas gdy dla niego te sekundy dłużyły się w nieskończoność. Chciał już wiedzieć na czym stoi. Chciał zacząć wreszcie poznawać jej myśli bez obawy przed jej zniknięciem z jego życia w najbliższym czasie. Tak długo jak będzie mógł ją poznawać tak długo ich związek będzie na tyle bezpieczny dla ich obu, by czuć się spokojnie. Nienawidził tych sprzecznych uczuć, które czasem nie miały kompletnego sensu. Nie wyobrażał sobie już życia bez niej, jednak nie potrafił jej przyjąć w pełni bez tego sprawdzenia ich obojga. Gdyby potrafił być tym egoistą, który wczoraj wypowiedział te słowa choć prawdziwe to jednak jeszcze nie odpowiednie, dzisiaj, kiedy emocje opadły, a niebezpieczeństwo minęło zakopałby wszystkie pytania i wątpliwości bardzo głęboko i już nigdy nie pozwoliłby im się ujawnić. Jednak wczoraj było wczoraj a dzisiaj… Dzisiaj wszystko nabrało innego sensu. Ta noc, Layla oddała mu tą część człowieka, jaką utracił za maską wampirzej twarzy wykrzywionej od bólu po stracie ukochanej. Nie potrafił pozwolić już sobie na czysty egoizm, który jeszcze w nocy był jego naturalnym instynktem. Dziewczyna wydawała się odgadnąć jego zniecierpliwienie i zbliżyła się do niego tak, że między nimi było zaledwie kilka centymetrów odległości. Wyszeptała mu do ucha najbardziej wyczekiwane przez niego słowa.

- Tak, panie Daves. Moja odpowiedź brzmi - tak. Zostanę twoją żoną.

W tym momencie obydwoje poczuli każdą kroplę krwi płynącą w ich żyłach. Pędziła i pulsowała jak szalona. Czuli na sobie swoje oddechy. Po czym padli sobie w ramiona. W tej chwili chcieli być jak najbliżej siebie. Objęci zaczęli toczyć się na łóżku, to śmiejąc się, to kradnąc sobie pocałunki, które z każdą chwilą stawały się coraz bardziej namiętne. Jedno słowo – tak – przegnało w momencie z umysłu Istrala czarne myśli i obawy zastępując je pożądaniem i radością o której marzył całe swoje długie życie. Myśleli, że za chwilę nie dadzą rady się pohamować. Nie daliby, ale w tym momencie ktoś otworzył drzwi od ich pokoju. Odskoczyli od siebie jak poparzeni i spojrzeli w stronę skrzypiącego odgłosu.
Po chwili w pomieszczeniu pojawiły się osoby ze wcześniej oglądany przez Layle zdjęć. Byli to rodzice Istrala. Edward o surowym spojrzeniu oraz jego żona Charline, która zobaczywszy syna ucieszyła się niezmiernie. Nie mniej od spotkania z własnym dzieckiem była zaskoczona dziewczyną tak podobną do Celestine. Zaręczeni speszeni zakryli się kołdrą w jedwabnej powłoczce. Matka była z reguły otwarta na ludzi dlatego młodych chciała zasypać lawiną pytań, ale nie mogła gdyż ojciec rzuciwszy krótkie „ zobaczymy się na dole” szarpnął ją ze sobą i zatrzasnął z hukiem drzwi. Istral dopiero teraz spojrzał na Layle. Łkała skulona, w jasnej pościeli wyglądała tak niewinnie i bezbronnie. Objął ją i chciał jakoś pocieszyć, dać jej tyle pewności ile tylko zdoła jej ofiarować, by jej serce na nowo zastąpił spokój i radość…

- Przynajmniej mieli okazję poznać cię w całej okazałości – starał się to obrócić jakoś w żart, ale to nie poprawiło jej humoru. Widząc smutek oparł swoją głowę o jej. – Nie martw się, wszystko będzie dobrze. Jeżeli ja cię kocham to oni też pokochają. Zobaczysz – przytulił ją i chciał, aby wszystkie jej zmartwienia przeszły na niego, aby sam mógł je dźwigać. Mimo, że i on się denerwował próbował mówić tak jakby to, co przed chwilą zaszło nic nie znaczyło. – Mam nadzieję, że za bardzo nie wzięłaś sobie do serca zachowania mojego ojca. – Layla pokiwała przecząco chociaż wiedział, że myślała inaczej. – On po prostu nie lubi zmian. Niedługo się przyzwyczai. Może jak pozna cię lepiej to zrozumie. – Uwolnił ją z uścisku. – Chyba czas żeby się ubrać, co? Już dzisiaj raczej dosyć się nas na oglądali. - Skradł jej pocałunek, smak ust jakby dodał mu otuchy. Wstał, podniósł spodnie, które poprzedniego wieczoru wylądowały na podłodze i jednym szybkim ruchem zadział na nogi. Dopiero z paskiem miał kłopoty, zbyt nerwowo zaczął go szarpać i za żadne skarby nie mógł utrafić żeby go zapiąć. Ten widok nieco rozbawił Laylę. On potężny, nieśmiertelny miał problem z zapięciem zwykłej klamry. Podeszła do niego i zwinnie przełożyła pasek.
- Ten co się nie denerwuje. – Dodała zadziornie po czym skierowała się do łazienki znajdującej się przy sypialni aby się odświeżyć.

Gdy weszła poczuła chłód bijący od misternie ułożonej mozaiki. Panował tu klimat niczym w rzymskiej łaźni. Kamienne rzeźby i naścienne freski dały jej odczuć historię tego miejsca. Chciała nacieszyć oczy tym wszystkim, ale nie teraz. Teraz nie mogła. Podeszła do niewielkiego zlewu i odkręciła kran. Letnią wodą obmyła twarz i spojrzała w swoje odbicie. Nie rozumiała samej siebie. Z jednej strony była bardzo szczęśliwa, jednak z drugiej bała się swojej przyszłości. Zastanawiała się czy tak będzie wyglądać jej życie… życie, które będzie trwało wiecznie. Przez krótką chwilę przeleciały przez jej umysł te wszystkie obawy jakie dręczyły Istrala, mimo, że nie miała o nich pojęcia. Z zamyśleń wyrwało ją pukanie do drzwi. Po chwili usłyszała jego głos.

- Layla, co tam robisz w tej łazience?
- Już wychodzę! – odpowiedziała. Dokończyła poranną toaletę i ubrała się w to co wczoraj z racji tego, że nic innego nie miała ze sobą. Jeszcze ostatni raz zerknęła w lustro. Dźwięk jego głosu wymazał wszystkie obawy i na nowo mogła cieszyć się z tego co ją spotkało. – Czy tak może wyglądać wymarzona synowa? – Rzekła sama do siebie i bez odpowiedzi opuściła łazienkę. On już stał wyszykowany. Jak zwykle na czarno. Co prawda mówi się, że czerń to kolor depresyjny, ale na nią działał inaczej. Z tym kolorem jej się kojarzył, a to dodawało jej siły. Szarmancko podał jej ramię i ruszyli na spotkanie z przyszłością.

Kiedy schodzili już po schodach, Layla bacznie przyglądała się obrazom wiszących na ścianach. Zastanawiała się czy postacie na nich to rodzina Istral’a czy też przypadkowi ludzie, którzy wpadli w oko zdolnemu artyście. Nie chciała jednak poruszać tego tematu teraz, widząc jak bardzo jest zdenerwowany, przed rozmową z rodzicami, która jak można było się spodziewać nie będzie należała do tych łatwych i przyjemnych. Mimo tego, nigdy nawet by nie pomyślała, że sprawy obrócą się tak okrutnie…